HISTORIA FARMACJI
Ziołolecznictwo to sztuka stara jak ludzkość. Od zarania dziejów człowiek musiał radzić sobie z gnębiącymi go chorobami. Leków, które ulżyłyby mu w cierpieniach szukał w przyrodzie, która go otaczała. Kierował się w tych poszukiwaniach instynktem i wyciągał wnioski z przypadkowych obserwacji. Naśladował zwierzęta, które, kiedy są chore, odżywiają się inaczej niż zwykle.
Najstarszy znany dokument opisujący medykamenty pochodzenia roślinnego to chińska księga Pent-Sao, która powstała mniej więcej dwadzieścia siedem stuleci przed Chrystusem. Z treści księgi wynika, że Chińczycy stosowali w lecznictwie około 300 gatunków ziół.
Równie wiekowe co księga Pent-Sao są inskrypcje sumeryjskie - na ścianach świątyń, grobowców, oraz na tabliczkach - z których wiemy, że Sumerowie znali właściwości lecznicze czosnku, mięty, rumianku, babki, piołunu, lulka, nagietka, lepiężnika, kokoryczki. Ich kapłani sporządzali ziołowe mieszanki, nalewki i proszki.
Hipokrates lub Hippokrates[a] z Kos, (gr. Ἱπποκράτης; ur. ok. 460 p.n.e. na wyspie Kos[1][3], zm. ok. 377 p.n.e.[3]/ok. 375 p.n.e.[1] w Larysie) – lekarz grecki, jeden z prekursorów współczesnej medycyny, obdarzony przydomkiem „ojca medycyny”.Przysięga Hipokratesa – przysięga składana przez lekarzy w starożytności, zawierająca podstawy dzisiejszej etyki lekarskiej.
Średniowieczew Europie VI wieku
Leczeniem zajmowali sie duchowni: Benedyktyni załozyli szkołe medyczno-przyrodnicza
Fryderyk II - Rozdzielił farmaceutów od lekarzy
Pierwsza wysza szkoła Farmaceutyczna w Polsce 1983- Kraków